Verwerkingsopdracht Verlichting: het Imaginair Reisverhaal

            Marcus’ Reizen ende Ondervindinghen


  En het gebeurde in die dagen dat een vooraanstaand inwoner van de Regionis Humile werd verbannen uit het land. Laten we teruggaan naar het begin, voordat wij onze reis vervolgen.

Het is aangevangen ten tijde dat Marcus Monssolis, een invloedrijk persoon en aanstormend politiek talent, begon zijn gedachtestromen over de gemiddelde kiezer te verkondigen. De democratie was nog jong. Een ideaal. Dus heilig, die tijd. Niemand moest het in zijn hoofd halen om ook maar een tipje van het gordijn op te trekken waarachter zich het grote kwaad bevond: uitsluiting. Maar dat deed Marcus wel. Hij zag namelijk hoe het systeem gecorrumpeerd raakte, hoe het misbruikt werd, het reeds op zijn eind liep. Een verandering in denken moest worden gemaakt! De keuzen waren helder: verandering van de bestuurlijke moraal, of terug naar vóór de democratie. De meute is immers dom. Het volk is eendrachtig, eenvoudig te misleiden. Een speelbal in de handen van de woordkunstenaar. Maar Marcus werd niet geloofd voor zijn uitingen; hij werd uitgejouwd, niet begrepen. Verbannen naar een verre, arme kolonie, zonder natuurlijke rijkdommen of enige toekomst.

Daar liet hij het echter niet bij zitten. Zodra hij een kans zag om te vluchtten, had hij de benen al genomen. Hij besloot een solozeiltocht rond de wereld te gaan maken, maar had kunnen weten dat je zonder enige zeilervaring niet ver komt over de oceanen en al snel ging het helemaal mis. Stormen overdonderden hem en zijn bootje zonk. Zich vastklampend aan het overblijfsel van wat planken en een stuk zeil, werd hij overrompeld door de verschrikkingen van de zee. De hitte, het zout, de gevaren onder water.
Het volgende wat hij voelde, was zand onder zijn lichaam. En touwen om al zijn ledematen. Hij sloeg zijn ogen open en zag allemaal mannetjes voor zich staan. Ietwat kleine mannetjes, met alle een mollig postuur, een onverzorgd baardje, warrig, onverzorgd haar, een peuk in hun mond, uitgegroeide kleren en een bouwvakkersspleet. En ze heetten allemaal Henk. 

De Henken namen Marcus mee naar hun stad, waar hij het vrouwvolk ontmoette. Precies dezelfde eigenschappen als de mannen hadden zij, zelfs de gezichtsbeharing, in zekere mate. Ze heetten allemaal Ingrid. 
Terwijl Marcus vol ongenoegen keek naar de onbeschaafde, asociale, bijna barbaarse praktijken á la Tokkie die zich afspeelden in dit Pévéveopolis, zoals de stad genoemd werd, doemde langzaamaan het gebouw op wat hun bestemming leek te zijn: het regeringsgebouw. En daar zat de grote leider, de aanvoerder van de silvestre RS-partij, als enige partij, in wat ooit ook een democratie was, maar misvormd is door populisme. Alleen degene met de mooie praatjes was nog overgebleven. Zo werd het alsnog een dictatuur, maar dan zonder de voordelen. En juist op het moment dat de gruwelijke straf die hem na het raadplegen van de uitslag van een volksenquête was opgelegd, zou worden uitgevoerd, werd hij wakker. 

Hij lag weer in zijn chique bed in Regionis Humile, op pluche kussens en onder een warm deken, niets was gebeurd. Maar geleerd had hij wel dat je sommige dingen, al zijn ze nog zo waar, al is er nog zo veel vrijheid van meningsuiting, al zijn ze nog zo noodzakelijk,
gewoon niet kunt zeggen.



(Voelt u zich vrij om de Latijnse termen, Mons solis, Regionis Humile en silvestre RS, in Google Translate te vertalen, teneinde de metaforen in dit verhaal beter te kunnen begrijpen)